کد مطلب:150181 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:238
تنها امید
از دعاهای آن حضرت در كربلا این دعا بود:
«اللهم انت ثقتی فی كل كرب و انت رجائی فی كل شدة و انت لی فی كل امر نزل بی ثقة وعدة...» [1] .
«خدایا تو در هر اندوه و بلایی كه بر من وارد می شود و هر سخنی كه پیش می آید، مایه امید و پناه منی. تو تكیه گاه و ذخیره منی، چه بسا غمها كه دلها در آن سست می شود و دوست در آنها دوست را تنها می گذارد و دشمن شماتت می كند، من در آن غمها به درگاهت رو آوردم و به تو شكایت نمودم و از دیگران اعراض كردم. تو آن غمها را از من برطرف ساختی، پس تو عطا كننده هر نعمت و صاحب هر نیكی و منتهای هر آرزویی.»
«اللهم انت ثقتی فی كل كرب و انت رجائی فی كل شدة و انت لی فی كل امر نزل بی ثقة وعدة...» [1] .
«خدایا تو در هر اندوه و بلایی كه بر من وارد می شود و هر سخنی كه پیش می آید، مایه امید و پناه منی. تو تكیه گاه و ذخیره منی، چه بسا غمها كه دلها در آن سست می شود و دوست در آنها دوست را تنها می گذارد و دشمن شماتت می كند، من در آن غمها به درگاهت رو آوردم و به تو شكایت نمودم و از دیگران اعراض كردم. تو آن غمها را از من برطرف ساختی، پس تو عطا كننده هر نعمت و صاحب هر نیكی و منتهای هر آرزویی.»
[1] ارشاد مفيد، ص 217 - كامل ابن اثير، ج 3، ص 287 - نقل از مرد مافوق انسان، آقاي حاج سيد علي اكبر قرشي.